Zośka obroniła licencjat z fotografii!  

Tematem pracy był czas, który działa na każdą materię destrukcyjnie. Czas płynie w jednym kierunku, wciąż na nowo, teraźniejszość przeradza się w przeszłość zacierając granicę pomiędzy nimi.

W pracy Zosi zostały przedstawione fotografie rodzinne oraz dwa przedmioty zatopione w szkle - w pewien sposób też sfotografowane lecz odmienną techniką. Na wszystkich zdjęciach oraz przedmiotach wyraźnie odcisnęło się piętno czasu.

      Wielokrotnie poddawałam te zdjęcia procesowi mechanicznego niszczenia chcąc tym samym nadać każdej z fotografii cechy charakterystyczne dla nadgryzionego zębem czasu obrazu fotograficznego.  Zdjęcie można porównać do żywego organizmu, które na początku pojawia się, cieszy oko i chętnie się z nim obcuje, a następnie pod wpływem czasu  gdy ułomna pamięć ludzka zaniknie powoli ulega zniszczeniu. Kruchość materiału fotograficznego – papier ULEGA Z CZASEM DESTRUKCJI (pojawiają się rysy, żółkną, powstają dziury, papier murszeje, ulega zawilgoceniu i pleśni). Oczywiście DZIAŁANIE CZASU DOTYCZY  RÓWNIEŻ WSZYSTKICH PRZEDMIOTÓW MATERIALNYCH dlatego też zaprezentowałam w mojej pracy   ślad łyżeczki, która kiedyś służyła ludziom i  stare zniszczone okulary.  

     Często mamy takie swoje przedmioty „relikwie” które przypominają nam pewne osoby czy zdarzenia.

 

     Prezentowane zdjęcia wykonane zostały  w różnych okresach. Są tu zdjęcia z początku XX wieku np. zdjęcie mojego pradziadka Stanisława, pra pra babci Marianny jak również wykonane dwa lata temu z moim wizerunkiem. Postarzenie  przeze mnie tych fotografiii miało na celu zatarcie granic w czasie. Mam nadzieję, że z trudem można odczytać okres  powstania poszczególnych fotografii.  ZABIEG TEN MIAŁ PODKREŚLIĆ ISTOTĘ CZASU CZYLI JEGO GŁÓNĄ CECHĘ  - PRZEMIJANIE MŁODOŚCI I PAMIĘCI. Jednak należy podkreślić, że mimo kruchości materii jaką jest zdjęcie fotograficzne i mimo upływu czasu fotografia spełnia  niezwykłą rolę właśnie w podtrzymaniu naszej pamięci i póki istnieją zdjęcia,  istnieje pewien „most” łączący nas z przeszłością, który rozciąga czas naszej pamięci.

                                                                                                  Zofia Błażko